Yaşam Maliyetinin Tarihi

Amerikalılar, Koloni günlerinden beri yaşam pahalılığından şikayet ediyorlar. Ama aslında onu ölçmek ve zaman içinde nasıl değiştiğini belirlemek her zaman zor olmuştur. Sadece bir asır önce, 1921’de ABD hükümeti, büyük şehirlerdeki yaşam maliyetlerine dayanan ulusal bir Tüketici Fiyat Endeksi (TÜFE) yayınlamaya başladı.

TÜFE, maliyetlerin yıldan yıla nasıl değiştiğinin bir kaydını ve çok az şeyin bir zamanlar olduğu kadar ucuz olduğuna dair şikayet edenler için bol miktarda kanıt sağlayarak, bugün en çok alıntılanan yaşam maliyeti ölçüsü olmaya devam ediyor. Aynı zamanda sendika ücretlerini, Sosyal Güvenlik ödemelerini, gelir vergisi dilimlerini ve Amerikalıların hayatında önemli bir rol oynayan diğer mali hesaplamaları ayarlamada enflasyonun bir temsilcisi olarak kullanılır.

Yaşam Maliyeti Önlemleri Nasıl Gelişti?

1884’te Kongre tarafından oluşturulmasından kısa bir süre sonra, Çalışma İstatistikleri Bürosu (BLS), Amerikalıların yaşam maliyeti hakkında veri toplamaya başladı. 1880’lerin sonlarında, 215 malın mevcut perakende fiyatlarıyla birlikte 8.544 ailenin her yıl ne kadar para harcadığını kaydetti.

Yıllar geçtikçe, BLS veri toplama, istatistiksel yöntemlerinde daha karmaşık ve ölçeğinde daha iddialı hale geldi. Sonuçlar genellikle işverenler ve sendikalar arasındaki iş uyuşmazlıklarında ücret artışlarının belirlenmesine yardımcı olmak için kullanıldı. Fikir, en azından sendikalar ve üyeleri açısından, işçilerin emekleri için geçimlik bir ücreti hak ettikleriydi.

Bildiğimiz şekliyle TÜFE, Gemi İnşa İşgücü Ayarlama Kurulu’nun ABD tersanelerindeki işçiler için bir “adil ücret ölçeği” oluşturmak için BLS verilerini kullandığı I. Dünya Savaşı sırasında başladı. Onların emeği, savaş çabası için o kadar önemli kabul edildi ki, hükümet daha yüksek ücret karşılığında herhangi bir grev veya iş durdurma riskini almak istemedi. Çok geçmeden, BLS, ABD’deki şehirlerde 12.000 aile için hane halkı harcamaları ve 140’tan fazla mal ve hizmetin fiyatları hakkında veri toplayarak kapsamını diğer sektörlere genişletti.

BLS, bu verileri 1919’da yayınlamaya başladı ve 1921’de, bugünün CPI’sına benzer bir biçimde tanıttı. İlk yıllarında “Yaşam Maliyeti Endeksi” olarak anılırdı. 1945’te “Büyük Şehirlerdeki Orta Gelirli Aileler İçin Tüketici Fiyat Endeksi” haline geldi ve kısa süre sonra Tüketici Fiyat Endeksi olarak kısaltıldı.

Ülke ve siyasi rüzgarları on yıllar boyunca değiştikçe TÜFE gelişmeye devam etti. Örneğin, II. Dünya Savaşı sırasında, BLS yeni araba ve ev aletleri fiyatlarını denklemden çıkardı, çünkü ikisi de yaygın olarak mevcut değildi ve araba tamirine ve toplu taşıma maliyetlerine verdiği ağırlığı artırdı. 1950’lerde fiyat listelerine dondurulmuş gıdalar ve televizyon setlerinin yeni harikalarını ekledi. 1960’larda, veri toplama alanını tek kişilik haneleri kapsayacak şekilde genişletti. Ayrıca ağırlıklarında ve diğer teknik detaylarında sayısız ayarlamalar yaptı.

1978’de BLS, Tüm Kentsel Tüketiciler için TÜFE’yi veya TÜFE-U’yu tanıttı ve mevcut olanı Kentsel Ücret Kazananlar ve Büro İşçileri için TÜFE veya TÜFE-W olarak yeniden adlandırdı. Yeni CPI-U’nun Amerikalıların çoğunluğunun yaşam maliyetlerini daha fazla yansıtması amaçlandı.

2002’de BLS, Tüm Kentsel Tüketiciler için Zincirleme Tüketici Fiyat Endeksini veya C-CPI-U’yu açıkladı. Bununla diğer TÜFE’ler arasındaki birincil fark, bireysel mallardaki fiyatlar yükseldikçe veya düştükçe tüketicilerin alışveriş sepetlerine koyduklarındaki değişiklikleri hesaba katmasıdır. Örneğin, sığır eti pahalı hale gelirse, tüketiciler daha fazla balık veya tavuk satın alabilir veya bunun tersi de geçerlidir.

Yol boyunca, BLS ayrıca başka bir TÜFE, Yaşlılar için Deneysel Tüketici Fiyat Endeksi veya TÜFE-E geliştirmeye başladı ve bunun için 1982’ye kadar olan verileri yayınladı. 62 yaş ve üstü Amerikalıların yaşam maliyetlerini izlemek, örneğin, o grubun daha yüksek tıbbi maliyetlerini hesaba katmak için farklı ağırlıklar kullanır. Bununla birlikte, BLS, verilerindeki sınırlamalar nedeniyle bunu hala “deneysel” olarak değerlendirmektedir.

Tüketici Fiyat Endeksi Eleştirileri

TÜFE’deki değişikliklerin çoğu, yöntemlerine ve enflasyonun bir ölçüsü olarak doğruluğuna yönelik eleştirilerden kaynaklanmıştır. Bu eleştiriler günümüzde de devam etmektedir.

BLS’nin de kabul ettiği gibi, TÜFE genellikle yoksullar ve kırsal alanlarda yaşayanlar gibi bazı grupların deneyimlerini yansıtmadığı için kusurludur. Tüketicilerin paralarını harcadıkları öğelerin listesi, özellikle yeni sıcak ürünler piyasaya çıktıkça, gerçekte satın aldıklarının gerisinde kalabilir.

Ve CPI, genel olarak Amerikalıların deneyimini yakalamak için oldukça iyi bir iş çıkarırken, herhangi bir birey için işaretin çok dışında olabilir. 2012’de BLS, “Piyasa sepetleri ortalama sepetten farklı olan tüketiciler muhtemelen TÜFE ölçümünden farklı bir enflasyonla karşılaşacaklar” dedi. mobilya, giyim ve elektronik için çok para harcayan biri.”

Belki de şaşırtıcı olmayan bir şekilde, bazı eleştirmenler TÜFE’nin enflasyonu abartma eğiliminde olduğunu iddia ederken, diğerleri tam tersini savunuyor.

Tüketici Fiyat Endeksi Sizi Nasıl Etkiler?

Sınırlamaları ne olursa olsun, CPI birçok Amerikalı’nın hayatında merkezi bir rol oynamaktadır. Örneğin, toplu iş sözleşmeleri genellikle TÜFE’den türetilen yaşam maliyeti ayarlamalarını (COLA’lar) içerir. Sendikasız işçi çalıştıran işverenler de kendi ücret artışlarını belirlerken TÜFE’ye danışabilirler.

Sosyal Güvenlik ve Ek Güvenlik Geliri (SGK) alıcıları, önceki yıla göre TÜFE-W’de herhangi bir artışa bağlı olarak, her yıl yardımlarında bir artış için uygundur. 2016’da olduğu gibi TÜFE-W artmadıysa, artış almayacaklar. 2022’de artış %5,9 oldu.

(Bazıları Sosyal Güvenlik’in hesaplamalarını CPI-W yerine CPI-E’ye dayandırması gerektiğine inansa da, ABD Devlet Hesap Verebilirlik Ofisi tarafından 2019 yılında yapılan bir analiz, CPI-E’ye geçişin yalnızca yaklaşık bir fayda artışıyla sonuçlanacağını buldu. -Yılda %1’in yedincisi.)

TÜFE, gelirinizin nasıl vergilendirileceğini de etkileyebilir. Örneğin, İç Gelir Servisi (IRS), zincirleme TÜFE’deki değişikliklere göre her yıl marjinal gelir vergisi dilimlerini ayarlar.

Ancak, her devlet kurumu enflasyonu tahmin etmek için TÜFE’lerden birini kullanmaz. Örneğin, Federal Rezerv Kurulu, Ticaret Bakanlığı’nın Ekonomik Analiz Bürosu tarafından üretilen ve amaçları için daha doğru gördüğü alternatif bir ölçü olan Kişisel Tüketim Harcamaları (PCE) Fiyat Endeksini kullanır.

Yaşam maliyeti ve diğer finansal konular hakkında daha fazla bilgi edinmek isteyenler, en iyi kişisel finans derslerinden birine kaydolmayı düşünmek isteyebilirler.

Tüketici Fiyatları ve Hane Gelirleri

TÜFE, birçok Amerikalı’nın gelirini belirleyen bir faktör olsa da, tek faktör olmaktan uzaktır. Araştırmamız, hem tüketici fiyatlarının hem de hane gelirlerinin genel olarak zamanla arttığını, ancak bu artışın neredeyse aynı hızda gerçekleştiğini buldu.

Aşağıdaki en üstteki grafiğin gösterdiği gibi, TÜFE zaman içinde oldukça yumuşak bir hızda yükselme eğilimindedir (grafikte de açıkça görüldüğü gibi, enflasyonla sarsılan 1970’ler eğriyi hızlandırmış olsa da).

Ancak ikinci grafiğin gösterdiği gibi, hane gelirleri daha tırtıklı bir yol izliyor, hatta durgunluk dönemlerinde olduğu gibi belirli dönemlerde düşüş gösteriyor.

Dahası, yaşam maliyetindeki görünüşte küçük yıllık artışlar bile, bileşik faizin işleyişine çok benzer şekilde yıllar içinde artabilir. Örneğin, TÜFE-U, 2010’dan 2022’ye nispeten mütevazı bir oranda yükseldi ve bu 12 yıllık dönemde yılda ortalama %2,3 oldu. Yine de, BLS’nin TÜFE Enflasyon Hesaplayıcısı, Aralık 2021’de 100 doların, satın alma gücünde 22 dolardan fazla kaybederek, Aralık 2010’da yalnızca 77.72 dolara kadar gittiğini gösteriyor.

Amerikalılar Geride mi Kalıyor?

Pek çok Amerikalı’nın kişisel deneyimi, ücretlerin son yıllarda yaşam maliyetine ayak uyduramadığını gösteriyor. Bununla birlikte, veriler daha nüanslıdır. 2018 Pew Araştırma Merkezi raporunun belirttiği gibi, “bugünün gerçek ortalama ücreti (yani, enflasyonu hesaba kattıktan sonraki ücret), 40 yıl önce sahip olduğu satın alma gücüyle hemen hemen aynı.” Ancak Pew, “oradaki ücret kazançlarının çoğunlukla en yüksek ücretli işçilere aktığını” da belirtti.

Ücretlerin genel olarak aşağı yukarı enflasyona ayak uydurmuş olması iyi bir haber değil – özellikle de uzun süredir çok çalışan insanların yaşam standartlarının zamanla iyileşmesini bekleyebilecekleri bir fırsat ülkesi olmaktan gurur duyan bir ülkede. Ekonomistler buna ücret durgunluğu diyor.

Aslında, Pew’in belirttiği gibi, ücret artışı, Amerikalılar için ekonomik piramidin dibine doğru zar zor gitti, şimdilerde gelir eşitsizliği olarak kabul edilen bir fenomen. Asgari ücretle çalışan işçiler özellikle dezavantajlı durumda. Bazı eyaletler asgari ücretini TÜFE’ye bağlarken, diğerleri ne zaman artış isteneceğine karar vermeyi yasa koyucularına bırakıyor. Federal hükümet ikinci yaklaşımı benimsiyor ve asgari ücreti yükseltmek tartışmalı bir siyasi mesele.

Federal hükümet asgari ücreti yükseltmekte yavaş olduğundan, bazı işçiler enflasyona göre düzeltilmiş gelirlerinde önemli bir düşüş gördü. 2018’de, “7,25 dolarlık federal asgari ücret, enflasyona göre ayarlandıktan sonra 2009’da en son yükseltildiği zamandan %14,8 daha düşük ve asgari ücretin 2018’de 10,15 dolara eşdeğer olduğu 1968’deki tepe değerinin %28,6 altındaydı. Dolar”, bir düşünce kuruluşu olan Ekonomi Politikası Enstitüsü’ne göre.

Bu nedenle, birçok Amerikalı yaşam maliyetinden şikayet edebilirken, bazılarının diğerlerinden daha çok şikayet edecekleri vardır.